Eufemismos de Eduardo Galeano

"Ahora las torturas se llaman «apremios ilegales». La traición se llama «realismo». El oportunismo se llama «pragmatismo». El imperialismo se llama «globalización». Y a las víctimas del imperialismo se las llama «países en vías de desarrollo»".

Cousas de nenos

(Nun lugar preto do monte)

-Ei! Que serán esas dúas luces vermellas?
-Será un avión?
-Non, parvo! non ves que non se moven?
-Ao mellor é un helicóptero que se parou aí, listo.
-E onde está o ruido das helices, anacleto?
-Tamén é verdade... Ben mirado, parecen dous ollos no ceo.
-Serán os ollos dun xigante?
-Non!Eso son os ollos de Deus, bobo!
-Dun xigante!
-De Deus!
-Espera que lle pregunto a meu pai, vas ver como teño eu razón. Papá, que son esas duas luces vermellas que hai alá arriba no monte?
-Son as luces da antena de telefonía, meu fillo.

Preparando a obra

-Tocouche un papel dificil. Representas a unha nova rica, con todos os tópicos: falta de cultura, de saber estar, algo tonta... tes que ser unha paleta, vaia.
-Pero serei guapa non?

Blackberry

-tektektektektektek

-BIP!

-teketek

-BIP!

-tektektek

-...

-tektektektektektektektektektektek

-BIP!...BIP!BIP!...BIP!

-(sorrí)teketektektektek... tektetek...tektetektektek

-...

-tekete

-...

-... (non contesta...)

-BIP!...BIP!

-(xa contesta) teketektetektekteketektktektektetetektek...tketek

-BIP!

-teketek (non irá marchar agora?)

-BIP!BIP!BIP!

-teketek

-...

-(vaia, xa cerrou sesión)

:'(

Coma o viño

-Señor Pedro, meu paxaro non quere cantar!

O señor Pedro era un home de mundo. Falaba varios idiomas. Estivera moitos anos embarcado, emigrado e incluso loitara nalgunha guerra. Todos os nenos da vila queríamos que nos ensinase a tatuaxe do brazo: unha anduriña cunha estrela no pico. Se de algo sabía o señor Pedro era de paxaros.

-A este paxaro faltalle confianza.

O señor Pedro comezou a falarlle ao animaliño. E o animaliño contestoulle

-Cantou!

-Non cho dicía eu? Faltáballe confianza...

-Onde aprendeu tanto de paxaros, señor Pedro?

-Cos anos, ti tamen saberas facer cantar a un paxaro. Basta con encontrar a sua debilidade e cantará canto queiras... Ás persoas pasanos o mesmo.

A última frase deixárame confuso. El miroume e sorriu. "Cando teñas a miña idade, quizais chegues a entendelo"

O señor Pedro morreu. E a min xa non creo que me quede moito.

Hoxe, paseando polo parque, vin un niño de merlos nunha árbore. A nai traia comida e os paxariños recen nacidos chiaban coma condanados.

Creo que empezo a entender as palabras do señor Pedro.

Donde quedou?

Era un lunático. Dende que vira que os páxaros non nacían aprendidos, el tamen quería aprender a voar. Nos primeiros intentos so o consegiu unha vez, cando aterrou de cabeza e despertou na cama do hospital. Pero el non se rendía.

Tras outro voo ao hospital, un brazo roto e unhas cantas desilusións, deuse conta de que non tiña as. "-E que?"-pensaba."-Non as preciso." Foi así como descubriu os avións. A partir de ahí, xa non necesitaba máis xoguete cos seus brazos en cruz e correr... A os 12 anos, seu avó regaloulle un libro de avións. Ese foi o primeiro. Despois viñeron máis. Nas súas mans, os libros abrían as páxinas e, convertidos en gaivotas recortadas no horizonte, voaban, marchaban tan veloces como veloz chegaba a mocidade ao resto de nenos da sua idade.

E asi se fixo grande entre soños de as de ferro e sangue de queroseno. E veu a guerra. E á guerra foi. E asi se montou nun avión. E asi voou.

é curioso pensar que o noso home só sentía a liberdade dentro do seu biplano. Pasou medo, frío, fame dentro das suas as de metal, pero era tan feliz como a situación lle permitía. Loitou por unha causa e fixose un home de loita.

A guerra rematou e el puido conservar sua liberdade

: seu avión. Voou por todo o mundo. Vivía para voar. Nada lle afectaba alá arriba, no seu reino de vento. Voaba para vivir.

E o máis curioso é que cando voaba no seu avión sentía un frío no peito que non era nin medo nin froito do clima. Era coma o recordo de algo que nunca tivera. Algo que lle marchara voando entre as páxinas dos libros de avións, recortado no horizonte, coma unha gaivota máis...

"Vive su sueño, triste y solitario surcando el cielo"

Reflexión de un borracho

A palabra "sempre", e esta é a excepción que confirma a regla, sempre implica unha mentira.