O fotógrafo de miserias

   A fotografía tivo uns comezos dificiles. No amencer da fotografía, a xente non quería ser retratada, pois pensaba que a foto levábase a alma do retratado. Aínda que algunhas persoas maiores o siguen crendo, hoxe en día xa non existe ese medo á fotografía e esta goza de certo prestixio.

  Todo o mundo saca fotos, xa sea co móvil ou coa cámara máis moderna do mercado. Fotos de paisaxes, de persoas, de flores, de froita, de coches, de motos, de cabalos, de gatos, de paxáros, de tigres, de cans, de ovellas, de monos, de insectos, de peixes, de avións, de igrexas, de bancos, de edificios modernistas, de edificios clásicos, de edificios vangardistas, de ceniceros, de vasos de café vacíos, de papeleras, de tapas de alcantarilla, de patinadores, de colchóns, de moreas de basura, de debuxos, de funcións teatrais, de sucesos felices, de bicos, de esceas de sexo, de momentos tristes, de guerras... De todo un pouco, vaia.

  Incluso había un fotógrafo que se dedicaba a retratar a miseria da xente que o rodeaba. Como fotógrafo que era, non cría que a cámara roubase a alma do fotografiado, por eso non lle importaba fotografar aos máis miserables. Sabía que nin lles daba nin lles quitaba nada. Fotografou pobres, famentos, refuxiados de guerra, exiliados, emigrantes, inmigrantes, labregos, mendicantes, mineiros, nenos da rúa, prostitutas, mariñeiros, marxinados, vagabundos, orfos, feirantes... e todos miserables.

  As suas fotos daban a volta ao mundo. Fíxose famoso e incluso ganou un Pulitzer. No último día da sua vida, que en principio non ía selo, decidiu mirar as fotos que sacara e que o fixera famoso. Viu  pobres, famentos, refuxiados de guerra, exiliados, emigrantes, inmigrantes, labregos, mendicantes, mineiros, nenos da rúa, prostitutas, mariñeiros, marxinados, vagabundos, orfos, feirantes... e todos miserables, e entón estremeceuse. Cada retratado,  cada pobre, cada famento, cada refuxiado de guerra, cada exiliado, cada emigrante, cada inmigrante, cada labrego, cada mendicante, cada mineiro, cada neno da rúa, cada prostituta, cada mariñeiro, cada marxinado, cada vagabundo, cada orfo, cada feirante, cada miserable que aparecía nas suas fotos era unha persoa a que puido axudar e non axudou, que so se limitou a mirar e apretar un botón. Cada retratado, ainda que miserable, conservaba a sua alma enteira. O fotógrafo fora perdendo anacos da sua cada vez que mirou e non actuou. E entón non quixo vivir máis. Non podía vivir máis.

Esta foto é a gañadora do premio Pulitzer de 1994. Foi tomada en Sudán, durante unha gran fame que asolou o país, nun campo de refuxiados da ONU. Na foto, un voitre agarda a morte do neno en primeiro plano, completamente desnutrido. O autor da fotografía foi Kevin Caarter. Tres meses despois de tomar esta fotografía, Caarter entrou nunha fonda depresión que o levou ao suicidio, xa que non podía aturar na sua conciencia o peso de non ter axudado a ese neno, de só limitarse a sacar a foto.