O señor Pedro era un home de mundo. Falaba varios idiomas. Estivera moitos anos embarcado, emigrado e incluso loitara nalgunha guerra. Todos os nenos da vila queríamos que nos ensinase a tatuaxe do brazo: unha anduriña cunha estrela no pico. Se de algo sabía o señor Pedro era de paxaros.
-A este paxaro faltalle confianza.
O señor Pedro comezou a falarlle ao animaliño. E o animaliño contestoulle
-Cantou!
-Non cho dicía eu? Faltáballe confianza...
-Onde aprendeu tanto de paxaros, señor Pedro?
-Cos anos, ti tamen saberas facer cantar a un paxaro. Basta con encontrar a sua debilidade e cantará canto queiras... Ás persoas pasanos o mesmo.
A última frase deixárame confuso. El miroume e sorriu. "Cando teñas a miña idade, quizais chegues a entendelo"
O señor Pedro morreu. E a min xa non creo que me quede moito.
Hoxe, paseando polo parque, vin un niño de merlos nunha árbore. A nai traia comida e os paxariños recen nacidos chiaban coma condanados.
Creo que empezo a entender as palabras do señor Pedro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario