Donde quedou?

Era un lunático. Dende que vira que os páxaros non nacían aprendidos, el tamen quería aprender a voar. Nos primeiros intentos so o consegiu unha vez, cando aterrou de cabeza e despertou na cama do hospital. Pero el non se rendía.

Tras outro voo ao hospital, un brazo roto e unhas cantas desilusións, deuse conta de que non tiña as. "-E que?"-pensaba."-Non as preciso." Foi así como descubriu os avións. A partir de ahí, xa non necesitaba máis xoguete cos seus brazos en cruz e correr... A os 12 anos, seu avó regaloulle un libro de avións. Ese foi o primeiro. Despois viñeron máis. Nas súas mans, os libros abrían as páxinas e, convertidos en gaivotas recortadas no horizonte, voaban, marchaban tan veloces como veloz chegaba a mocidade ao resto de nenos da sua idade.

E asi se fixo grande entre soños de as de ferro e sangue de queroseno. E veu a guerra. E á guerra foi. E asi se montou nun avión. E asi voou.

é curioso pensar que o noso home só sentía a liberdade dentro do seu biplano. Pasou medo, frío, fame dentro das suas as de metal, pero era tan feliz como a situación lle permitía. Loitou por unha causa e fixose un home de loita.

A guerra rematou e el puido conservar sua liberdade

: seu avión. Voou por todo o mundo. Vivía para voar. Nada lle afectaba alá arriba, no seu reino de vento. Voaba para vivir.

E o máis curioso é que cando voaba no seu avión sentía un frío no peito que non era nin medo nin froito do clima. Era coma o recordo de algo que nunca tivera. Algo que lle marchara voando entre as páxinas dos libros de avións, recortado no horizonte, coma unha gaivota máis...

"Vive su sueño, triste y solitario surcando el cielo"