Camiño a Saidir

     Por sorte, sempre houbo outros mundos dentro deste mundo. Ainda que a veces fose malo, é unha sorte. Sempre houbo mundos nos que a xente andaba cos pés para arriba. Mundos nos que a xente se saudaba de espaldas ou nos que saudarse era pecado. Mundos de terra, de papel, de letras. Mundos de números, de ferro, de sangue e cheiro a cera. Mundos fixos e mundos errantes. Incluso mundos que non existiron, ainda que existiran, e mundos que foron desexistidos.

     Houbo un pequeno mundo desexistido que se chamaba Saidir. A cidade de Saidir foi desexistida por Nabucodonosor II. Asolou a cidade, non se sabe aínda o por que;  e mandou homes a todos os puntos do mundo coñecido a que borrasen toda pegada ca cidade.

     Por sorte ou por desidia,os homes do rei babilonio deixaron unha pegada sen borrar, o que permitiu aos estudiosos reconstruír o camiño ata Saidir. No 1922, apareceron na acrópole de Atenas as follas dunha especie de diario dun mercader chamado Tireo que tiña viaxado a unha cidade preto de Babilonia: Saidir.

     Na descripción da cidade, Tireo contanos que era unha cidade de comerciantes. As xentes de Saidir ían ao zoco a comerciar co que fose, pero non tanto por ambición como por entrar en contacto cos seus veciños. Para os saidires, o comercio era unha ponte que os unía, unha porta aos seus veciños.

     Según escribe este comerciante no seu diario, se cada comerciante de Saidir vendese un gran de area do deserto, ainda quedarían comerciantes sen nada que vender. Na cidade dos comerciantes convivían tendas de carne, roupa e outros útiles diarios xunto con tendas de soños, de mentiras, de auga de mar, de redes invisibles... Tireo maravillábase destas tendas no seu diario. Non entendía que clase de maxia ou enxeños utilizaban, pero estes "vendedores de nada", como el os chama, vendían, efectivamente, o que prometían.

     Conta Tireo a súa experiencia en dúas destas tendas. Unha delas era de palabras. O vendedor tiña expostos cachos de algún tipo de fibra vexetal con palabras escritas. Había frases de toda clase, ditas e por decir. Cando Tireo quixo coller unha, esta comezou a arder e desfíxose. Ao intentar coller outra, as palabras marcharon voando.

     "As palabras que eu vendo buscan á lingua que as debe facer palabras e só por ela se deixaran decir. Non podes mercar palabras que non sexan túas. E ainda que puideras, non as poderás facer pasar por túas moito tempo. Queimaríanche a lingua ou fuxirían. Quedarías espido" -foi o que lle dixo o palabreiro.

     Máis adiante encontrouse cunha tenda máis exótica ainda. Dentro dunhas caixiñas de madeira cubertas de brea para que non vertesen seu contido, unha señora con máis anos vividos ca os que lle quedaban por vivir aseguraba vender bicos.

     Timeo mercou primeiros bicos de neno e de nena. Probou bicos tímidos e bicos forzados. Mercou bicos de nai. Bicos de amizade, de verdade e de mentira. E, efectivamente, eran bicos o que alí se vendía! Según Timeo, no medio daquelas caixiñas cerradas con tanto coidado había unha que estaba aberta. Timeo colleuna e alí non viu bico ningún. Cando o comerciante lle preguntou que clase de bico era aquel que non se vía, a vendedora explicoulle:

     "Ese roubáronmo de nova."

     Conta Timeo que, nese momento, un rubor vermello rouboulle á vendedora 20 anos da cara.

     Os estudosos ainda non entenden por que Nabucodonosor II destruíu Saidir. A cidade dos comerciantes era, verdadeiramente, máxica.

Da xénese

     Había unha vez un pasado máis pasado ca o pretérito perfecto. Un pasado no os deuses se movían bailando e falaban con música. Era un tempo no que todos e ninguén eran bos. Dedicados á danza, os deuses olvidáranse de darlle aos homes a capacidade de verse a si mesmos así que todo crime se xustificaba porque o outro o facía peor.

     Se matabas a unha persoa, non pasaba nada, porque o outro matara dúas. Se roubabas unha ovella non pasaba nada, porque outro roubara un boi. E así, uns por outros, no mundo discutían todos.

     Os deuses, nun dos seus concertos, chegaron a conclusión de que os homes non podían seguir así, que necesitaban verse a si mesmos, e que había que buscar a forma de que se visen a si mesmos. Esta idea non lle gustaba a Talec, o deus bicéfalo do amor e da guerra, que cría que xa fixeran aos homes moi intelixentes, e que si eran quen de ver seus propios defectos, podían chegar a superar aos propios deuses, pero como falaban con música, Talec tivo que aceptar a proposta, senon non iría acorde cos outros deuses e a sinfonía sería un desastre.

     Como querían que visen as súas propias fealdades, fixeron un concurso para decidir cal era o deus máis feo de todos. A gañadora (ou perdedora, según se mire) foi Calianta, a deusa do deber. Ao proclamarse a máis fea do ceo, chorou ríos, mares, lagoas, pozas e fontes, máis era a deusa do deber, e tiña que cumplir, así que se tirou ao lume celeste e surxiu das lapaz convertida nun espello que baixou á terra.

     Por primeira vez, os homes e mulleres víronse a si mesmos e descubriron que non eran tan perfectos como crían, pero Talec, que seguía sin estar de acordo, concedeulle á humanidade o don da ira. Ao verse no espello, os homes e mulleres enchíanse de carraxe ao saberse imperfectos.

     Non lles gustaba, así que decidiron destruir o espello, máis as lágrimas que chorara Calianta tamén se volveran de espello, e os homes seguían véndose a si mesmos, coa diferencia de que non podían romper as bágoas da deusa.

     A medida que a visión que os homes tiñan de si mesmos se volvía máis clara, máis turbio se volvía o mundo. Co don da carraxe, os homes crearon a envexa. Ahora podían ver non só os defectos dos demáis, senón tamén as súas virtudes, e algúns suicidábanse ou mataban aos que vían máis fermosos, máis rápidos ou máis altos.

     Talec descubrira que un deus tamén se pode equivocar, e aínda que súa cabeza da guerra estaba encantada, a súa cabeza do amor non podía ver tanta destrución.

     Para que os homes non se visen tanto, o deus das dúas cabezas decidiu regalarlles aos homes o vaso. Así, cando ían beber, xa non tiñan que abaixarse a coller a auga coa boca, coma os animais, aniñándose e vendo os seus defectos.. Podían meter o líquido nun vaso e beber mirando ao ceo, dándolle así un descanso a súa sede de verse deuses.

   

   

   

Espellos

   Era unha tarde coma outras tantas na liña nº 14 do Bus Urbano Metropolitano. A xente non facía ruído por non destacar. As conversas eran en baixiño e as miradas esquivas.

   Nunha das paradas, abríuse a porta e empezou a soar unha música oitenteira. "-Disco Stu is in da house"-pensei.

   Para miña decepción, non era Disco Stu. Quen entrou coa radio a todo meter era un toliño que xa vira outras veces coa súa radio re-retransmitíndo os partidos a berro seco pola zona turística do porto.

   O toliño non vestía unha roupa fora do común: pantalóns verde pistacho, pisamierdas, unha camiseta e unha americana. Nadie crería súa condición de non fose pola forma entrecortada na que falaba e o ton alto de voz.

   Pagou o seu billete, saudou a berros ao conductor, que quedou un pouco trastocado, e sentou diante de todo.

   Tras un anaco sentado, achegou a radio, aínda funcionando, á orella e comezou unha conversación telefónica cos Bee Gees.

"-HO...HOO...HOLAAAA! QUE?...QUE?... SI SI SI SI...VALE VALE VALEEE... PE...PERO...PERO EH...EST... ESTÁ JUAN?...EST...T...A MARÏA? ...PO...PO...PORQUE QUER...I...I...A FA...LAR CON PABLO, QUE EU QUE?... VALE VALE VALE...SI SI SI SI QUERÏA FA...LAR CON PABLO...PA SABER CAN...N...DO VEN DE...E MÓNACO...POR SE V...VEN CON...MIGO, QUE E VOU TR...TRES DÍAS Á CAS...CASA D...DE MIAMI"

   A conversa, que se oía en todo o bus, espertaban sorrisos de burla compasiva nas bocas dos presentes, que atendían ao monólogo con ollos de "-Meu pobriño". Incluído eu.

   Ao rematar, volveu converter o teléfono en radio e púxose en pé, mirando o reloxo repetidamente con evidente presa. Achegouse ao conductor, preguntoulle pola súa vida, contóulle a propia e despedíose del. Todo a berros. Baixou na mesma parada ca min. Perdino de vista.

   Levaba un cacho andando cando me crucei con Jairo. Vendo súas pintas, diría que o toliño vestía mellor ca el: pantalón corto case minishort, calcetíns ata media pantorrilla, mocasíns, camisa vaquera e bolso de man. Pouco falei con el, levaba présa. Disque ía a un sitio facer algo moi importante. Dixomo xa a uns metros de min, berrando no medio da rúa.

   Seguín andando e vin que de fronte viña miña ex. Por non saudala, collín o teléfono móvil e fixen que mandaba unha mensaxe. Ela metíose nun portal.

   Nese momento, acordeime do toliño.


  "-QUE HIJO DE PUTA!" exclamei. E a xente miroume coma a un tolo.

 

 

Bus metropolitano nº14

   O olor a suor fresca tamen ocupaba o seu espacio no bus nº 14. Cada vez que se abrían as portas, unha brisa entraba no bus e destapaba o sobaco de Pandora, desatando un olor como a xofre con ovos podres. Co bus cheo de adolescentes saíndo das actividades extraescolares, o bus urbano non é un bo sitio para estar cando os termómetros marcan 23 ºC.

   Máis como pasa no campo, que os cadáveres en descomposición dos animais fan medrar as flores; unha floriña roiba, co uniforme da escola medrou entre as axilas en descomposición dos futboleiros, baloncesteiros e demáis criaturas do Señor.

   Unha melena loira e ondulada enmarcaba unha cara de non máis de 17 anos, caendo ata a metade da espalda por riba dun polo branco Made in Colexio Relixioso que terminaba nunha falda de cadro escocés granate, cortada con perfección de bisturí sobre unhas pernas brancas, como de bailarina clásica, calzadas nunhas medias, tamén granates; e uns zapatos náuticos que completaban o look de colexiala estándar.

   Pero esta non era estándar, porque a mesma roupa levaba a súa amiga e non destacaba tanto. Sería a aparente proximidade da idade ou a realización do mito erótico da colexiala sexy? Non, era o contraste da falda vermella sobre esas pernas esbeltas. Ese pequeno cacho de pernas que quedaba a vista era digno de espectáculo e mirábao coma quen mira unha obra de arte.

   Cando viu que súa princesa da boca de fresa baixaba do bus, case levado do demo baixou el por outra porta. Quería ver o espectáculo en movemento. A arte toda concentrada nos andares femininos que tentaba esconder unha non tan casta falda de colexio de monxas.

   Camiñando trás dela, ibaselle pasando pola cabeza a idea de que ao mellor podía deixar de ser un observador. Que se cadra podía chegar a ir máis alá da falda. Que se cadra podería arrancar esa falda máis o que houbese debaixo e colocarse entre esas dúas pernas, sentindo como o apertaban nun intento de resistirse.

   Xa o decidira. Ía violala. A plena luz do día. Non quitaba vista dese xogo de pernas mentras doblaban unha esquina para entrar, parece que foi Deus, nun calexón. Non podía crer que lle salise tan ben.

   Seguindo a falda cun sorriso pervertido, un sorriso imbécil, xirou a mesma esquina que un momento antes xirara a rapaza, cando un puñetazo que salía dunha melena roiba lle quitou a tontería toda.

   Mentras o sangue lle saía pola nariz, puido ver unha mancha loira que se alonxaba e escoitar a rozadura dunhas medias contra uns zapatos náuticos que se alonxaban coma quen non quere a cousa.

  "¡Mujer pensante, mujer despierta, mujer que lucha, mujer violenta!"

Teltán

    O sol saío polo norte de África o día que en Finlandia se descubríu a cura da SIDA. A noticia caeu coma auga fresca, que tamén escasea nun continenta no que, según o país no que nos atopemos, o virus abarca ao 50% da poboación.

   -"Con este descubrimento, termina unha era. Gracias ao teltán, a agonía de milleiros de enfermos, que ata agora só podían esperar á morte, terminará e poderán volver respirar libres. Será unha bocanada de aire fresco nas casas dos enfermos de todo o mundo."

   O teltán era a clave. Trátase dun mineral moi raro de composición silítica que se acha en cantidades aptas para a súa explotación en determinadas areas do continente europeo e amplas zonas do continente africano. Os milleiros de seropositivos de Botwana camiñaran durante anos arrastrando súa enfermidade, sin saber que a cura estaba baixo os seus pés.

   As fábricas de medicamentos dos países desenvolvidos comezaron a fabricar o antídoto en cantidades industriais, comercializandoo e facendo que os casos de VIH descenderan rapidamente no norte desenvolvido. E incluso a África chegaban misións humanitarias co preciado fármaco.

   Pero as reservas europeas de teltán eran escasas en Europa, polo que pronto se tuvo que recurrir ás africanas. Progresivamente, as partidas de medicamentos destinadas aos botwaneses, aos angoleños, aos congoleños, aos somalíes... foron minguando. O teltán era o novo petróleo e África volvía a ser un bocado apetitoso para o norte.

   De repente, Somalia, que posuía as reservas de teltán máis abundantes, declaráralle a guerra aos Estados Unidos, organizando un atentado contra o Capitolio. Pronto a OTAN ocupou o país, colocando un novo e mellor goberno democrático.

   Marrocos, tamén de súpeto, entrara en guerra contra Alxeria por unha mina de teltán situada fronteira entre os dous países, o que supuxo que o precio dos fármacos subise no norte, repercutindo nas partidas de medicamentos que chegaban a África.

   En Camerún, Malí e Zambia producíndose golpes de Estado por parte de forzas rebeldes apoiadas polas potencias europeas, que vían nos insurrectos á soberanía popular representada, polo que pronto a OTAN foi tamen apoiar as rebelións.

   No Chad, en Uganda e en Tanzania, "alguen" secuestraba rapaces que acababan traballando nas minas de teltán 20 horas ao día por un salario de miseria. 

   Outra vez, a riqueza do solo derivaba na pobreza do pobo, e a derrota global da SIDA, que tantas esperanzas dera a nivel global, resultou ser un perfecto negocio para os de sempre. Porque nunca chove a gusto de todos, pero sempre chove a gusto dos mesmos.

Neno somalí traballando nunha mina de teltán

   

"E saberás que meu nome é Yahvé..."

    Non era fácil ser negro a comezos do século XVIII. Moito menos si vivías en África, nunha época de potencias en desenvolvemento e potencias en subdesenvolvemento, na que o peixe máis grande administraba e comerciaba mediante a lei mercantil do saqueo co peixe máis pequeno. A cambio dos suficientes cristais de cores, armas e litros de xenebra, calquera podía comprar os escravos necesarios aos caciques africanos e medrar no negocio do tráfico de persoas, vendendo man de obra barata e obediente nas Antillas, Brasil ou Cuba.

   A Cuba chegou Kalí Zulu cando inda era un neno. Como era moi feitiño el, comprouno a muller dun terratenente, que o vestía cuns pantalóns moi exóticos e o sacaba pasear polas rúas da cidade colonial, acompañado dun moniño. Aínda que neno, e a pesar do que lle decían que os negros nacían para eso, el sabía que seu avó non cruzara o mar en barco nunca. De feito, a Kali ninguén lle dixera que existía o mar, ninguén na súa aldea o vira antes. Tamén sabía que os negros adultos sufrían traballando. Vía coma as mulleres embarazadas que facían algo mal lles vareaban o lombo, pero deitandoas boca abaixo coa barriga nun furado, para non danar ao futuro esclavo. Porque Kali tamén fora aprendendo que eles eran esclavos: menos ca animais, os fillos dos nada.

   Cando xa tuvo forza e corpo para o traballo, deixárono de vestir coa roupa exótica e mandárono case espido para as plantacións de azucre. O unico que estaba permitido alí era traballar. Se parabas, latigazos. Se esmorecías, latigazos. Se protestabas, atábante a un banco no que che rompían os osos de brazos, pernas e costelas para despois atarte a unha roda de carro, facendo que os pes tocasen a cabeza, e deixarte morrer lentamente. Kali tiña a sorte de ser forte de corpo, así que o traballo non lle era gran pesar, pero a alma tamen doe cando a un llo negan todo.

   A paciencia de Kali chegou ao seu límite cando o misioneiro apostólico Juan Perpiñá e Pibernat viñera a darlles un sermón para que cresen no seu Deus. Entre outras cousas, dixéralles:

"!Pobrecitos! No os asustéis porque sean muchas las penalidades que tengáis que sufrir como esclavos. Esclavo puede ser vuestro cuerpo: pero libre tenéis el alma para volar un día a la feliz mansión de los escogidos"

   Que eran libres? De que? De ser escravos? Aquel fora o último sermón de Juan Perpiñá...

   A noite, Kalí escapou do barracón de escravos e meteuse na cabana do misioneiro. Atoulle as mans con unhas cadeas que trouxera, mentras o misioneiro espertaba e se retorcía. "-Su alma es libre, señor, no se resista". Kalí sentouselle enriba do peito ao misioneiro e orinoulle na cara, mentras este pelexaba por respirar. "-Su alma es libre".

   Arrincou un anaco de manta e atoroulle a boca para que non berrase. Rachoulle o camisón e deitouno boca abaixo sobre a cama. Descolgou o crucifixo de enriba da parede e meteullo polo ano. Sangraba coma o porco que era. Como non paraba de espernexar, arrancou a pata dunha mesa e creboulle os fémures. O porco xa estaba a mercede de Kalí. Nos seus ollos brilaba o mesmo lume do inferno, máis había algo de xustiza divina no seu mirar. O algodón do camisón do "santiño" fora recollido por esclavos no continente. A madeira da cama pertencía a unha árbore que estaba onde ahora so había chans queimados pola esixencia de nutrintes das plantacións de azucre. E el era complice de todo eso, coas súas promesas de un mundo mellor tras a morte.

   Kalí saíu fora e colleu a vara máis fina e dura que atopou. Volveu dentro e azotou con saña ao seu inimigo.  Comezou polas pernas crevadas ata a altura do pescozo. O cura parecía un daqueles cristais de cores cos que compraran a Kalí, todo tinguido de vermello. Volveu coller a pata da mesa e tronzoulle todos os osos, ata que o matou dun golpe na cabeza.

   Cando xa estaba morto, quitoulle as cadeas e usounas para colgalo dunha viga do teito. Ao salir da Cabana, os primeiros raios do sol empezaban a asomar no horizonte, sobre o mar, facendo un rego de ouro sobre o lombo azul das augas, debuxando o camiño que algún día Kalí seguiría de volta a Guinea.

"Esos locos bajitos"

   Martín era deses rapaces que parece mentira que aínda sexan rapaces.

   Naceu no seo dunha familia atea, na que o libro do Xénese se titulaba "A orixe das especies" e o Che era o crucifixo que penduraba da parede do dormitorio dos pais. Pero Martin xa de aquela era un tipo curioso, e gustáballe coñecer, así que un día, con 10 anos, díxolle a seus pais que quería acudir a clase de Relixión na escola.

     "- E logo como se che dou por aí, Martinciño?
     - Joo, mamá, e que van todos. Vou por probar, e se non me gusta pois deixoo. Non dis que teño que                  probar cousas e ser aberto? Anda mamáaa"

   Como a nai lle pareceu un razoamento moi adulto, firmoulle a autorización para que Martin poidese recibir as clases de Relixión.

   Así comezou Martin súa expedición no mundo da Relixión, un mundo no que nunca antes entrara, no que a auga podía convertirse en viño e o Pai, o Fillo e o Espirito Santo eran unha mesma cousa. O pobre, non acostumado a tanto milagre, frsutrábase ante os seus compañeiros, que estaban acostumados a ir a misa coas súas familias ou as clases de catequese, e repetían as historias bíblicas e a súa ensinanza de memoria.

   Sobre todos os misterios da Relixión, había un que lle costaba entender por enriba de todos, así que un día preguntoulle á profesora:

    "-Profe, podo facerche unha pregunta?
     -A ver, dime...
     -O neno Xesús... Por que nace todos os anos? Nunca medra?"