"E saberás que meu nome é Yahvé..."

    Non era fácil ser negro a comezos do século XVIII. Moito menos si vivías en África, nunha época de potencias en desenvolvemento e potencias en subdesenvolvemento, na que o peixe máis grande administraba e comerciaba mediante a lei mercantil do saqueo co peixe máis pequeno. A cambio dos suficientes cristais de cores, armas e litros de xenebra, calquera podía comprar os escravos necesarios aos caciques africanos e medrar no negocio do tráfico de persoas, vendendo man de obra barata e obediente nas Antillas, Brasil ou Cuba.

   A Cuba chegou Kalí Zulu cando inda era un neno. Como era moi feitiño el, comprouno a muller dun terratenente, que o vestía cuns pantalóns moi exóticos e o sacaba pasear polas rúas da cidade colonial, acompañado dun moniño. Aínda que neno, e a pesar do que lle decían que os negros nacían para eso, el sabía que seu avó non cruzara o mar en barco nunca. De feito, a Kali ninguén lle dixera que existía o mar, ninguén na súa aldea o vira antes. Tamén sabía que os negros adultos sufrían traballando. Vía coma as mulleres embarazadas que facían algo mal lles vareaban o lombo, pero deitandoas boca abaixo coa barriga nun furado, para non danar ao futuro esclavo. Porque Kali tamén fora aprendendo que eles eran esclavos: menos ca animais, os fillos dos nada.

   Cando xa tuvo forza e corpo para o traballo, deixárono de vestir coa roupa exótica e mandárono case espido para as plantacións de azucre. O unico que estaba permitido alí era traballar. Se parabas, latigazos. Se esmorecías, latigazos. Se protestabas, atábante a un banco no que che rompían os osos de brazos, pernas e costelas para despois atarte a unha roda de carro, facendo que os pes tocasen a cabeza, e deixarte morrer lentamente. Kali tiña a sorte de ser forte de corpo, así que o traballo non lle era gran pesar, pero a alma tamen doe cando a un llo negan todo.

   A paciencia de Kali chegou ao seu límite cando o misioneiro apostólico Juan Perpiñá e Pibernat viñera a darlles un sermón para que cresen no seu Deus. Entre outras cousas, dixéralles:

"!Pobrecitos! No os asustéis porque sean muchas las penalidades que tengáis que sufrir como esclavos. Esclavo puede ser vuestro cuerpo: pero libre tenéis el alma para volar un día a la feliz mansión de los escogidos"

   Que eran libres? De que? De ser escravos? Aquel fora o último sermón de Juan Perpiñá...

   A noite, Kalí escapou do barracón de escravos e meteuse na cabana do misioneiro. Atoulle as mans con unhas cadeas que trouxera, mentras o misioneiro espertaba e se retorcía. "-Su alma es libre, señor, no se resista". Kalí sentouselle enriba do peito ao misioneiro e orinoulle na cara, mentras este pelexaba por respirar. "-Su alma es libre".

   Arrincou un anaco de manta e atoroulle a boca para que non berrase. Rachoulle o camisón e deitouno boca abaixo sobre a cama. Descolgou o crucifixo de enriba da parede e meteullo polo ano. Sangraba coma o porco que era. Como non paraba de espernexar, arrancou a pata dunha mesa e creboulle os fémures. O porco xa estaba a mercede de Kalí. Nos seus ollos brilaba o mesmo lume do inferno, máis había algo de xustiza divina no seu mirar. O algodón do camisón do "santiño" fora recollido por esclavos no continente. A madeira da cama pertencía a unha árbore que estaba onde ahora so había chans queimados pola esixencia de nutrintes das plantacións de azucre. E el era complice de todo eso, coas súas promesas de un mundo mellor tras a morte.

   Kalí saíu fora e colleu a vara máis fina e dura que atopou. Volveu dentro e azotou con saña ao seu inimigo.  Comezou polas pernas crevadas ata a altura do pescozo. O cura parecía un daqueles cristais de cores cos que compraran a Kalí, todo tinguido de vermello. Volveu coller a pata da mesa e tronzoulle todos os osos, ata que o matou dun golpe na cabeza.

   Cando xa estaba morto, quitoulle as cadeas e usounas para colgalo dunha viga do teito. Ao salir da Cabana, os primeiros raios do sol empezaban a asomar no horizonte, sobre o mar, facendo un rego de ouro sobre o lombo azul das augas, debuxando o camiño que algún día Kalí seguiría de volta a Guinea.