Teltán

    O sol saío polo norte de África o día que en Finlandia se descubríu a cura da SIDA. A noticia caeu coma auga fresca, que tamén escasea nun continenta no que, según o país no que nos atopemos, o virus abarca ao 50% da poboación.

   -"Con este descubrimento, termina unha era. Gracias ao teltán, a agonía de milleiros de enfermos, que ata agora só podían esperar á morte, terminará e poderán volver respirar libres. Será unha bocanada de aire fresco nas casas dos enfermos de todo o mundo."

   O teltán era a clave. Trátase dun mineral moi raro de composición silítica que se acha en cantidades aptas para a súa explotación en determinadas areas do continente europeo e amplas zonas do continente africano. Os milleiros de seropositivos de Botwana camiñaran durante anos arrastrando súa enfermidade, sin saber que a cura estaba baixo os seus pés.

   As fábricas de medicamentos dos países desenvolvidos comezaron a fabricar o antídoto en cantidades industriais, comercializandoo e facendo que os casos de VIH descenderan rapidamente no norte desenvolvido. E incluso a África chegaban misións humanitarias co preciado fármaco.

   Pero as reservas europeas de teltán eran escasas en Europa, polo que pronto se tuvo que recurrir ás africanas. Progresivamente, as partidas de medicamentos destinadas aos botwaneses, aos angoleños, aos congoleños, aos somalíes... foron minguando. O teltán era o novo petróleo e África volvía a ser un bocado apetitoso para o norte.

   De repente, Somalia, que posuía as reservas de teltán máis abundantes, declaráralle a guerra aos Estados Unidos, organizando un atentado contra o Capitolio. Pronto a OTAN ocupou o país, colocando un novo e mellor goberno democrático.

   Marrocos, tamén de súpeto, entrara en guerra contra Alxeria por unha mina de teltán situada fronteira entre os dous países, o que supuxo que o precio dos fármacos subise no norte, repercutindo nas partidas de medicamentos que chegaban a África.

   En Camerún, Malí e Zambia producíndose golpes de Estado por parte de forzas rebeldes apoiadas polas potencias europeas, que vían nos insurrectos á soberanía popular representada, polo que pronto a OTAN foi tamen apoiar as rebelións.

   No Chad, en Uganda e en Tanzania, "alguen" secuestraba rapaces que acababan traballando nas minas de teltán 20 horas ao día por un salario de miseria. 

   Outra vez, a riqueza do solo derivaba na pobreza do pobo, e a derrota global da SIDA, que tantas esperanzas dera a nivel global, resultou ser un perfecto negocio para os de sempre. Porque nunca chove a gusto de todos, pero sempre chove a gusto dos mesmos.

Neno somalí traballando nunha mina de teltán

   

"E saberás que meu nome é Yahvé..."

    Non era fácil ser negro a comezos do século XVIII. Moito menos si vivías en África, nunha época de potencias en desenvolvemento e potencias en subdesenvolvemento, na que o peixe máis grande administraba e comerciaba mediante a lei mercantil do saqueo co peixe máis pequeno. A cambio dos suficientes cristais de cores, armas e litros de xenebra, calquera podía comprar os escravos necesarios aos caciques africanos e medrar no negocio do tráfico de persoas, vendendo man de obra barata e obediente nas Antillas, Brasil ou Cuba.

   A Cuba chegou Kalí Zulu cando inda era un neno. Como era moi feitiño el, comprouno a muller dun terratenente, que o vestía cuns pantalóns moi exóticos e o sacaba pasear polas rúas da cidade colonial, acompañado dun moniño. Aínda que neno, e a pesar do que lle decían que os negros nacían para eso, el sabía que seu avó non cruzara o mar en barco nunca. De feito, a Kali ninguén lle dixera que existía o mar, ninguén na súa aldea o vira antes. Tamén sabía que os negros adultos sufrían traballando. Vía coma as mulleres embarazadas que facían algo mal lles vareaban o lombo, pero deitandoas boca abaixo coa barriga nun furado, para non danar ao futuro esclavo. Porque Kali tamén fora aprendendo que eles eran esclavos: menos ca animais, os fillos dos nada.

   Cando xa tuvo forza e corpo para o traballo, deixárono de vestir coa roupa exótica e mandárono case espido para as plantacións de azucre. O unico que estaba permitido alí era traballar. Se parabas, latigazos. Se esmorecías, latigazos. Se protestabas, atábante a un banco no que che rompían os osos de brazos, pernas e costelas para despois atarte a unha roda de carro, facendo que os pes tocasen a cabeza, e deixarte morrer lentamente. Kali tiña a sorte de ser forte de corpo, así que o traballo non lle era gran pesar, pero a alma tamen doe cando a un llo negan todo.

   A paciencia de Kali chegou ao seu límite cando o misioneiro apostólico Juan Perpiñá e Pibernat viñera a darlles un sermón para que cresen no seu Deus. Entre outras cousas, dixéralles:

"!Pobrecitos! No os asustéis porque sean muchas las penalidades que tengáis que sufrir como esclavos. Esclavo puede ser vuestro cuerpo: pero libre tenéis el alma para volar un día a la feliz mansión de los escogidos"

   Que eran libres? De que? De ser escravos? Aquel fora o último sermón de Juan Perpiñá...

   A noite, Kalí escapou do barracón de escravos e meteuse na cabana do misioneiro. Atoulle as mans con unhas cadeas que trouxera, mentras o misioneiro espertaba e se retorcía. "-Su alma es libre, señor, no se resista". Kalí sentouselle enriba do peito ao misioneiro e orinoulle na cara, mentras este pelexaba por respirar. "-Su alma es libre".

   Arrincou un anaco de manta e atoroulle a boca para que non berrase. Rachoulle o camisón e deitouno boca abaixo sobre a cama. Descolgou o crucifixo de enriba da parede e meteullo polo ano. Sangraba coma o porco que era. Como non paraba de espernexar, arrancou a pata dunha mesa e creboulle os fémures. O porco xa estaba a mercede de Kalí. Nos seus ollos brilaba o mesmo lume do inferno, máis había algo de xustiza divina no seu mirar. O algodón do camisón do "santiño" fora recollido por esclavos no continente. A madeira da cama pertencía a unha árbore que estaba onde ahora so había chans queimados pola esixencia de nutrintes das plantacións de azucre. E el era complice de todo eso, coas súas promesas de un mundo mellor tras a morte.

   Kalí saíu fora e colleu a vara máis fina e dura que atopou. Volveu dentro e azotou con saña ao seu inimigo.  Comezou polas pernas crevadas ata a altura do pescozo. O cura parecía un daqueles cristais de cores cos que compraran a Kalí, todo tinguido de vermello. Volveu coller a pata da mesa e tronzoulle todos os osos, ata que o matou dun golpe na cabeza.

   Cando xa estaba morto, quitoulle as cadeas e usounas para colgalo dunha viga do teito. Ao salir da Cabana, os primeiros raios do sol empezaban a asomar no horizonte, sobre o mar, facendo un rego de ouro sobre o lombo azul das augas, debuxando o camiño que algún día Kalí seguiría de volta a Guinea.