Sentado fronte ao mar: a cabeza non para

"Mira que hai flores. E non son nada do outro mundo! Realmente son pitos e vaxinas que incitan aos insectos á zoofilia, convertíndoos nunha sorte de espermatozoides zumbantes -Bzzzzzzzzzzzzzzz BBBBBBBBZZzz-, como... como vibradores con alas que levan a semente masculina ao calor femenino, vibradores con sorpresa. Vibradores Kinder! Pero aínda así, que penes e que vaxinas tan fermosos. Oxalá meu pene fose así. Aínda que no fondo, non somos tan distintos a flores. Chamamos a atención con coches, con traballos de alto standing, co contido das nosas carteiras... cando no fondo solo queremos sexo. E todo vai ao sexo, coma os animais: o cervo coa maior cornamenta adoita ser o que se cepilla a máis chatis cervo. Bueno, no caso dos humanos, ter unha gran cornamenta non é tan bo, non? pero bueno, eso é un problema de convención lingüistica, sumado a unha curiosa metáfora que a saber de onde salíu. Pero si, coma flores. Teremos cores distintas, raíces distintas, cheiros distintos -Mira que cheira o condenado de Fran, el debe ser unha rafflesia desas, que disque cheiran a carne podre, puf, que cólera, un día teñolle que decir que se lave dunha puta vez, que xa me choran os ollos cando está ao meu lado, se non tivese que aguantalo todos os días, seguro que xa llo tiña dito, pero como vale máis oir ao demo, que polo menos cheira a azufre, que Fran, por cheirar, cheira a merda, pero mellor aturalo de boas, porque de malas comeza a suar e é peor. Por algo tiña que destacar ooh! Todos destacamos por algo, coma as flores. Deberíamos admitir que somos coma flores. Que si, que somos moi fermosos -Algúns, porque Lorena... Miña pobre- moi únicos, pero no fondo, somos todos o mesmo, que coño!, se fosemos todos distintos, non poderíamos decir "Ai, pois Fulanito é máis guapo ca Menganito", porque non se poden comparar cousas dintintas: a comparación é entre iguales. Se xa o dí a canción: "Tigres, leones, todos quieren ser los campeones", e que ben dixo Castelao cando dixo que un burro lle dixera que os homes non querían ser burros. O burro é moi vulgar claro, no te jode! Aínda por riba que traballa para ti, aínda o desprecias!? Ai, tache bien o conto, si señor! Pero total, todos eses aires de grandeza son para olvidar que somos débiles, coma flores, e quizás esa debilidade é o que as fai fermosas, a liviandade de quen pode morrer en calquera momento ou ser cortado. Ilusos! Mira que querer gañar un mundo do que van marchar tarde ou cedo. Queren que o mundo enteiro sexa sua coroa de pétalos, coma as flores queren ter a coroa de pétalos máis fermosa, pero o que fai grande a unha persoa é volverse pequena coma unha flor, e saber que ten o seu punto débil. En parte, eu tiven sorte, pois tras o accidente, vou sempre sentado sobre o meu punto débil, empuxando súas rodas cos meus brazos."