-A pregunta non é si cres en Deus...

-...senon, cre Deus en ti?
-O señor é meu pastor, nada me falta.
-Vamos, tío! Como cres en algo que non ves?
-Unha vez había un neurólogo relixioso e un astronauta ateo que estaban falando sobre Deus. O astronauta dixo que, tras anos de viaxar polo espacio, nunca vira a Deus. O neurólogo contestoulle que tras anos examinando cerebros, nunca vira un pensamento.
-Pero non é o mesmo. Os pensamentos síntelos. A Deus non o sintes.
-Eu si que o sinto.
-Pois eu iría a mirar eso. Escoitar voces na cabeza é un síntoma de esquizofrenia. Ademáis, a ciencia demostrou que Deus non é necesario para entender o mundo desde a creación do Universo no Big Bang.
-E a ciencia estaba alí?
-Moi seguro te vexo das tuas creencias. Ti non sabes que o sabio duda, que só os necios cren cegamente?
-Pois eu véxote moi convencido do teu ateismo...
-Touché, meu querido necio!
-Sempre fala o porco máis cheo eh?
-Vaia, que gracioso eres! Está ben. Vamos a ver quen dos dous ten a razón. Se Deus existe, fará baixar unha paloma ou algo así para evitar que esta bala che revente a cabeza.
-Se Deus existe, fará que esa bala me revente a cabeza.

"O decálogo do galego", por Manuel Rivas

   1. O paraíso tamén pode estar en Galicia. Non é chauvinismo. Por que imos ter manos autoestima que as inmobiliarias? O que lle fai falta a este país é unha man de pintura coas cores das dornas e un azul de Patinir.

   2. Somos fillos da vieira. É dicir, de Venus. En Santiago está soterrada unha deusa adolescente e o Camiño de Santiago foi sempre o da fertilidade, o da comitiva de Dionisio, usurpado pola burocracia do Santo Oficio e a multinacional das Indulxencias.

   3. Somos do partido do riso. Aquí os mortos pásano ben. Chegará un día no que en lugar de crego pediremos un mariachi que cante "Pero sigo siendo el rey"

   4. Somos larpeiros, amoita honra. Sempre nos din: "Nada de caramelos agora. Cando non teñades dentes xa comeredes todos os que queirades". Pois imos comer cos dentes as Pedras todas de Santiago.

   5. Temos vontade de estilo. Facemos ben o mal e mal o ben.

   6. Temos unha lingua propia, moi lírica, moi lercha. E un acento con moitas curvas, afrodisíaco.

   7. Somos moi de aldea: só nos interesa o planeta Terra e a estreliña do luceiro, compañeiriña da Lúa.

   8. Somos sentimentais, que pasa? A ver quen ten collóns a chorar como chorámos nós!

   9. Disque temos unha ironía británica. Mais o noso himno nacional, coa letra d'Os pinos, supera en todo ao God save the Queen.

   10. Seremos os últimos en marchar deste lugar. Chegaremos tarde ao Xuízo Final

As migas, por Manuel Rivas

  O piropo. Vai vento. Hai corpos que aman o vento e móvense contra el cunha beleza eufórica. Pola rúa de Beiramar vai unha moza de longas guedellas e un vagabundo, que adoito desvaría, chimpa o verso perfecto do máis elegante bardo: "Ai, nena! Que ben capeas o temporal!"

  O ateo. Un acontecemento editorial, un libro que en miles se anda a ler ás agochadas como divinas palabras: "Tratado de ateoloxía". Coñecín ao autor, Michel Onfray, unha intelixencia viva, humorística, e que cre nun deus: o festivo Dioniso ou Baco, ese pasarrúas. Onfray cóntame que tivo catro ameazas de morte por..."intolerante". A sutileza fanática!

  A diferenza. Xa hai ricos galegos que figuran nos primeiros postos na lista Forbes das grandes fortunas mundiais. No gueto de Penamoa hai doenzas que xa nin se estudan nas facultadesde medicina e crianzas mordidas polas ratas. Mais como é sabido, xa non hai clases sociais, senón lapsus sociais: uns nadan da abundancia e outros nadan na ambulancia.