*
Decían os vellos (algún aínda se acorda) que a San Andrés de Teixido vai de morto que non foi de vivo. E ata para eso hai xerarquías. Quen foi bo en vida, poderá ir feito un paxaro; quizás un corvo ou unha gaivota. Quen non foi tan bo, con sorte irá convertido nun raposo ou nun lobo, que non é tan cómodo como volar, pero polo menos teñeno máis fácil ca os que foron malas persoas. As malas persoas van convertidas en bichos, en pequenos escaravellos, en formigas, en escolopendras... seres diminutos, detestables, que arrastrarían os seus corpos despois de mortos para cumplir coa peregrinación obrigada. No cemiterio de Laxe, por un oco que tiña a fronte dun dos nichos, salíu a luz unha escolopendra.
Movíase torpe, pois ainda non coordinaba moi ben as súas 52 patas. Todo se vía distinto. Todo lle parecía enorme. Baixou como pudo pola parede, ata que, pola falta de práctica, caeu ao chan, rompéndose varias patas. Seu novo sangue de escolopendra era da cor do pus: amarelo, grumoso. Ademáis, desprendía un olor abafante que se mesturaba co olor a morto que desprendía seu corpo, recén saído dun cadaver. Arrastrouse como puido ata unha pociña que estaba preto dela, mirando de quitarse aquel tufo a podredume e pecados redimíndose. Avanzaba despacio, facendo gran esforzo coas suas patiñas, raiando o seu novo ventre de queratina, sufrindo.
Chegou á poza e meteuse nela onde non lle cubría. Non estaba soa. Preto había un formigueiro. Máis preto ainda, había unha formiga exploradora. E vío á escolopendra ferida. E a escolopendra ferida vío como a formiga exploradora se metía no formigueiro. E tamén vío como saían do formigueiro 20 ou trinta formigas máis. E esas 20 ou trinta formigas viron á escolopendra ferida. E tiñan fame. A escolopendra viuse fuxir; viuse arrastrar tan rápido como llo permitían as patas que lle quedaban e o peso morto das patas rotas, que agora pesaban o dobre por estar molladas. Viu como as formigas a libraban dese peso, arrincándolle as patas mortas, volvendo encher o aire do olor dese pus que tiña por sangue. Viu que, nun xesto altruísta, as formigas tamén lle quitaban as patas que tiña sás. Viu como as devoraban e volvían a por máis. Viuse morrer devorada, envolta en formigas e un pus mal chamado sangue. De repente viu ao seu salvador.
Algunhas formigas tentaron fuxir ante a aparición do deu inimigo natural por excelencia: un neno. Con un pauiño, o neno empezou a pisar ás formigas. Despedazábaas. Mutilábaas. Por todos lados cabezas de formigas, abdomes de formigas, patas de formigas, antenas de formigas... e nada no seu lugar natural. Todo mesturado. Todo cheo de ese pus sanguiñolento e apestoso. O neno acabou con todas as formigas. A escolopendra, malferida pero viva, mirou hacia o neno, para ver a cara do seu salvador, para darlle as grazas. En vez deso, viu que o pauiño xusticieiro apuntaba agora cara ela e a tiraba dun empurrón cara a entrada do formigueiro, onde as formigas soldado buscaban, de moi mal xenio, ao causante da masacre, dispostas á matar.
**
Acabara de ler "Un éxodo de escuras formigas" e tivera que ir ao baño. Non lle sentara moi ben ao seu estómago, e menos despois de comer. Ali quedaban os espaguetis case enteiros (non lle gustaba masticar) a medio dixerir. "-Como alguén pode coller un verso de Sabina e modificalo para dar título a algo tan repulsivo..." Porque no fondo era un sensible. As tatuaxes e as pintas de malote eran pola banda na que estaba. Ou estabas nunha banda ou non eras ninguén. Asomouse a ventá mentras secaba a suor da vomitona. Alá embaixo, todos parecían formigas atontadas, indo e vindo, vindo e indo. Sentíase poderoso, tiña a sensación de que podería aplastar a esa multitude de puntiños que se movían pola rúa.
Volveu ao ordenador e vío que, de repente, aparecéralle unha segunda parte a "Un éxodo de escuras formigas". Lío que nesa segunda parte estaba escrito o que acabara de facer, o que estaba facendo e o texto aínda seguía. Empezáronlle a picar as pernas, tal e como poñía no texto. Rascouse sen mirar cal era a causa dese formigueo. Estábase asustando. E quen escribía xa o sabía. Vio pasar unha formiga correndo polo escritorio e aplastouna. Leeu que o autor do texto xa contara con esa formiga e agora o texto pronosticáballe un aumento nese formigueo, e outra formiga sobre o escritorio, a que miraría estrañado, pero deixaríaa ir. Xa non era dono de seus actos. O texto gobernaba a súa vida. O texto indicáballe que se volvera rascar, que o formigueo aumentaba, pero que non mirara aínda. Estaba empezando a poñerse nervioso. Quería mirar, pero algo yo impedía. O formigueo xa estaba a altura da cintura e xa empezaba a doer. Puido mirar para o chan por fin, pero non o viu. Aos seus pes agolpábase unha marabunta, subíndolle polas pernas. Agora tiña que correr. Saíu correndo a rúa. Agora xa non era formigueo: estábano comendo vivo. Correu ata que as formigas lle destrozaron os tendóns e caeu ao chan.
Unha vez no chan, revolveuse como se revolve un rato mentras está na boca da serpe e o veleno aínda non fixo a súa función. Agora as formigas dividíanse e avanzaban en distintas columnas polo seu corpo arriba. Por un momento sentiunas entrar polo seu membro viril, pero a sensación durou pouco. Unha das columnas empezara a comer a medula espiñal, polo que de cintura para abaixo estaba nun estado de completa insensibilidade. Pouco a pouco, todo foron formigas. Súa saliva era negra. Seu estómago estaba cheo de diminutas bocas famentas. Respiraba un continuo pataleo de formigas. De súpeto, alguén apagou a luz. O último que sentiu foi un formigueo dentro da cabeza e ás formigas comezando a devorar seus ollos.
 |
| Se poidera seguir lendo, chegaría a ver a súa morte. |
